Opowieści Turana
Mynżyłkyl

Wiele lat temu, przed wielkim trzęsieniem ziemi, jeden z kazachskich aulów, który przemierzał stepy Ili w Sary-Togum, wyemigrował wiosną ze swoim bydłem w góry i zatrzymał się w uroczysku Dolansaj. Wieś rozciągała się szeroko wzdłuż wąwozu. Bydło, które przybyło z jałowych stepów, szybko dochodziło do siebie żywiąc się bujną górską trawą.
Ale w maju upały nasiliły się, bydło zaczęło cierpieć z powodu dużej ilości much i innych owadów. Szczególnie było to trudne dla koni. Ani w dzień, ani w nocy, owady nie dawały im spokoju. Aby uchronić konie od cierpień, właściciele postanowili wysłać je w wyższe partie gór.
Pewnego pogodnego dnia część wioski z tysiącem koni poszła w górę wąwozu. Droga była zła, konie miały trudności z przedostaniem się pomiędzy kamieniami po ledwo zauważalnej ścieżce. Pomimo trudności ludzie ze stadem koni bezpiecznie dotarli na alpejskie łąki. Wybrali wspaniałe miejsce do wypasu tuż pod lodowcami, które chroniły przed upałem i owadami.
Wieś położona była na rozległej łące. Konie pasły się swobodnie na soczystej trawie – nie przeszkadzały im żadne owady, ani muszki.
Pewnego ranka mieszkańcy wsi poczuli, że ziemia pod ich stopami zaczęła się trząść. Słychać było podziemny huk, ze szczytów gór posypały się kamienie. Wieś była zaniepokojona, dzieci płakały, kobiety zaczęły krzyczeć, psy wyły. Ziemia się zatrzęsła i słychać było ciągły ryk zwierząt. Konie rżały wzdłuż wąwozu, uciekając przed latającymi kamieniami. Kobiety i dzieci rzuciły się, aby schronić się u podnóża pobliskiego klifu.

Dwóch pasterzy popędziło swoje konie w górę wąwozu, gdzie góry były niewysokie. Ale gdy tylko konie skupiły się razem, część stojącej w pobliżu góry runęła. Ogromny blok kamienny, kruszący się w powietrzu, wleciał do wąwozu i pogrzebał pod nim całe stado tysięcy koni i jednego pasterza. Drugiego znaleziono do połowy zakopanego w glinie i kamieniach.
Od tego czasu ten szlak w górnym biegu wąwozu Medeo, w pobliżu lodowców Alatau, nazywany jest Mynżyłki, to jest szlak „Tysiąca Koni”.